Οταν το 1946 οι ευρωπαϊστές ενθουσιάστηκαν ακούγοντας τον Ουίνστον Τσόρτσιλ να μιλά ενθουσιωδώς υπέρ της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, μάλλον δεν πρόσεξαν την επόμενη φράση του με την οποία ξεκαθάριζε ότι η Βρετανία δεν θα έμενε εκτός, καθώς, αναφερόμενος στη χώρα και τον λαό του, είπε: «Εμείς είμαστε με την Ευρώπη αλλά δεν είμαστε της Ευρώπης».
Μέγα μέρος της βρετανικής άρχουσας τάξης εναντιωνόταν πάντα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Γιατί; Αντίθετα με τον βρετανικό καπιταλισμό, που εξελίχθηκε αυθόρμητα και βασιζόταν σε ανεξέλεγκτους ιδιώτες, ο κεντροευρωπαϊκός καπιταλισμός στηριζόταν σε καρτέλ που σχεδίαζαν κυβερνήσεις όπως, π.χ., του Μπίσμαρκ. Επιπλέον, ενώ ο βρετανικός καπιταλισμός έβλεπε ως τον ζωτικό του χώρο την οικουμένη ολόκληρη, λόγω αυτοκρατορίας, ο κεντροευρωπαϊκός περιχαρακωνόταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ετσι, η μεγαλοαστική βρετανική τάξη ασφυκτιούσε με την ιδέα μιας Κεντροευρωπαϊκής Ενωσης.
Το τέλος της αυτοκρατορίας έπεισε την πλειοψηφία του βρετανικού κατεστημένου πως τους συνέφερε η τελωνειακή ένωση με την κεντρική Ευρώπη. Από το 1975, η βρετανική οικονομία δέθηκε χειροπόδαρα με την ενιαία αγορά. Αν και πάντα υπέβοσκε η ευρωσκεπτικιστική τάση, η οποία ενισχύθηκε με την Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη δημιουργία του ευρώ, οι ευρωσκεπτικιστές δεν θα είχαν καμία ελπίδα να γίνουν πλειοψηφία εάν δεν είχαν προκύψει η κρίση του ευρώ και η καταστροφική διαχείρισή της από την Ε.Ε.
Οταν ξέσπασε η κρίση του 2008, η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε αμέσως να τυπώνει βουνά λιρών για να αντιμετωπίσει τη διογκούμενη ύφεση. Πριν τελειώσει το 2009, η ύφεση είχε λήξει. Στο μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγρόν ηγόραζε. Για την ακρίβεια, άρχισε να τυπώνει ανάλογο χρήμα μόνο τον Μάρτιο του… 2015. Το αποτέλεσμα; Από το 2008 έως το 2015 πάνω από δυόμισι εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε. (Πορτογάλοι, Ισπανοί, Ιταλοί και, βέβαια, Ελληνες) μετακόμισαν στη Βρετανία, μαγνητισμένοι από τη σχετική ευκολία εύρεσης εργασίας.
Ο συνδυασμός της «εισβολής των Ευρωπαίων» και της βιαιότητας της τρόικας στους λαούς μας οδήγησε μεγάλο ποσοστό Βρετανών πολιτών να στραφούν υπέρ του Brexit. Αν η ΕΚΤ μιμούνταν την Τράπεζα της Αγγλίας στην παροχή χρήματος, αντί να κλείνει την κάνουλα, και αν οι Βρυξέλλες δεν είχαν επιδείξει, με τις τρόικές τους, τόση αδιαφορία για την δημοκρατία και τους λαούς μας, το Brexit δεν θα είχε καταφέρει να προσεταιριστεί μέρος της εργατικής τάξης και, συνεπώς, η Βρετανία σήμερα δεν θα ήταν με το ένα πόδι εκτός της Ε.Ε.
Σήμερα, η διαδικασία του Brexit πλησιάζει στο αποκορύφωμά της. Ο Μπόρις Τζόνσον έγινε πρωθυπουργός εκμεταλλευόμενος την κούραση με το Brexit και υποσχόμενος να βγάλει τη χώρα από την Ε.Ε., όποιο κι αν είναι το κόστος. Οι αντίπαλοί του, που πλειοψηφούν στη Βουλή, κάνουν το μέγα λάθος να τονίζουν το μέγα κόστος ενός τέτοιου άτακτου Brexit. Πέφτουν έτσι στη παγίδα του κ. Τζόνσον, ο οποίος στοχεύει στη στήριξη Βρετανών ψηφοφόρων που αναπολούν την αίσθηση του 1940: όσο πιο μεγάλο τους λένε ότι θα είναι το κόστος του Brexit, τόσο πιο περήφανοι νιώθουν στηρίζοντας το Brexit του κ. Τζόνσον!
Μόνο μια ελπίδα υπάρχει για να αποτραπεί ένα Brexit που θα πλήξει τους πολλούς τόσο στη Βρετανία όσο και στην Ε.Ε. Η νίκη στις εκλογές του Τζέρεμι Κόρμπιν, του αρχηγού των Εργατικών.
Την περασμένη Τρίτη, ο Τζέρεμι δεσμεύτηκε ότι, αν εκλεγεί, θα δώσει στους πολίτες την ευκαιρία της ελεύθερης επιλογής μεταξύ: (α) ενός ήπιου, μη καταστροφικού Brexit (π.χ. με διατήρηση της τελωνειακής ένωσης και της συμμετοχής της Βρετανίας στην ενιαία αγορά της Ε.Ε., όπως περίπου η Νορβηγία) και (β) της παραμονής στην ΕΕ.
Τί θα γίνει τελικά; Πρώτον, εκλογές. Η μόνη καλή λύση για όλους μας είναι εκείνη που θα έρθει εφόσον οι βρετανοί πολίτες αποφανθούν ότι προτιμούν να αποφασίσουν μόνοι τους, μέσα από ένα δεύτερο δημοψήφισμα που θα τους προσφέρει ο Τζέρεμι, από την ψευδαίσθηση για αναβίωση του πνεύματος του 1940 που τους προσφέρει ο Μπόρις.