Το ηθικό πλεονέκτημα του ΜέΡΑ25 κι η καθαρίστρια του λεωφορείου των 5.30 το πρωί – Συνέδριο #12

Συνοδοιπόροι, τίποτα δεν θα πετύχουμε αν δεν καταφέρουμε να μιλήσουμε στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό απαιτεί, πέραν του οράματος και του ορθού μας λόγου, να μάθουμε να μην κάνουμε 4 πράγματα:

 

1^ον: Δεν πρέπει να μιλάμε στους νέους για την προστασία εργασιακών δικαιωμάτων που δεν έχουν. Γελάνε μαζί μας: «Ποια δικαιώματα;» λένε. «Δουλεύουμε 6 και 7 μέρες, 50 ώρες και βάλε, και μας πληρώνουν όσο θέλουν.» Πρέπει να τους πείσουμε να συστρατευτούν για την δημιουργία νέων δικαιωμάτων

2^ον: Είναι λάθος να τους απευθυνόμαστε σα να είναι θύματα. Δεν θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως θύματα, ως ανόητη αγέλη επί σφαγή. Προσδιορίζονται λιγότερο από τα βάσανά τους και περισσότερο από τις φιλοδοξίες τους. Έχουμε λοιπόν καθήκον να απευθυνόμαστε στις προσωπικές τους φιλοδοξίες με τρόπο που τους εισάγει στην κεντρική μας ιδέα: ότι μόνο μέσα από συλλογική πάλη μπορούν να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους.

3^ον: Δεν δικαιούμαστε να υποτιμάμε τις λαϊκές δυνάμεις. Γιατί, όπως διαπιστώσαμε το 2015, η ολιγαρχία είναι χάρτινη τίγρη, ή όπως έγραψε ο Ρήγας Φερραίος για τον κατακτητή: «Ποτὲ μὴ στοχασθῆτε, πὼς εἶναι δυνατός | Καρδιοκτυπᾶ καὶ τρέμει, σὰν τὸν λαγῶ κι΄ αὐτός.»

4^ο: Στην ταινία του «Γη & Ελευθερία» ο συνοδοιπόρος μας Ken Loach, μέσα από το στόμα μιας επαναστάτριας, εξηγεί την μαυροκόκκινη σημαία του PUM: κόκκινο για να συμβολίζει την φλόγα της επανάστασης μέσα μας. Και μαύρο για να μην ξεχνάμε τη σκοτεινή πλευρά μας. Την τάση όλων μας προς τον αυταρχισμό.

Πάνω από όλα συνοδοιπόροι, δεν δικαιούμαστε να απεμπολήσουμε το ήθος μας. Το ηθικό προβάδισμα του ΜέΡΑ25:

• Οφείλεται στο ότι δεν λέμε ψέμματα όποιο και νάναι το κόστος. Πιστεύουμε αυτό που λέμε και λέμε αυτό που πιστεύουμε

• Οφείλεται στο ότι το 2015 δεν πουλήσαμε ανθρώπους μας όσο και να ήταν το πολιτικό κόστος – τόσο στην Ελλάδα αλλά και εκτός, στεκόμενοι δίπλα στον Julian Assange όταν διάφοροι, που σήμερα κόπτονται δήθεν, έκαναν ότι δεν τον ήξεραν.

Εμείς, για να είμαστε εδώ απόψε, είμαστε, κατά ένα τρόπο, προνομιούχοι – με πρώτον και καλύτερο εμένα. Το ερώτημα είναι: Κάνουμε πολιτική για να προστατέψουμε τα προνόμιά μας; Όχι συνοδοιπόροι. Κάνουμε πολιτική για να εξαφανίσουμε κάθε προνόμιο!

Καθήκον μας είναι να μείνουμε αγνοί: Το σύνθημά μας ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ πρέπει να το εννοούμε. Όσοι θέλουν αξιώματα δεν τα αξίζουν. Τα αξιώματα πρέπει να τα βλέπουμε σαν αγγαρεία. Την χαρά να την βρίσκουμε εστιάζοντας στους ανθρώπους που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Δεν νοιαζόμαστε για όλους το ίδιο!

Κάνουμε πολιτική με την σκέψη στην εργολαβική καθαρίστρια που επιβαίνει στο λεωφορείο των πεντέμισι κάθε πρωί, που σκέφτεται ότι το παιδί της πρέπει να επιλέξει μεταξύ της εργασιακής δουλείας του κ. Χατζηδάκη και του να ρίξει μαύρη πέτρα στην πατρίδα παίρνοντας τον ομάτιό του. Του 30άρη που πρέπει να εσωτερικεύσει κάθε νεοφιλελεύθερη αρλούμπα για να βρει θέση intern. Των παλαίμαχων της δουλειάς που οι κηφήνες της τρόικας και της «Μητσοτάκης Α.Ε.» τους αντιμετωπίζουν ως παράσιτα.

Και μιας και αναφερόμαστε σε υποσχέσεις.

Η πρώτη προεκλογική μας υπόσχεση ήταν ότι θα επιδιδόμασταν σε ΜΟΝΟΜΕΤΩΠΟ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΑΓΩΝΑ εναντίον του παρασιτικού καθεστώτος που οικοδομεί η ΝΔ πάνω στο 4^ο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Την τηρήσαμε ΜΕΣΑ κι ΕΞΩ από τη Βουλή.

Η δεύτερη υπόσχεσή μας ήταν ότι, αμέσως μετά την είσοδό μας στη Βουλή, θα προχωρούσαμε στην επανίδρυση, την μετεξέλιξη του ΜέΡΑ25: από μια χούφτα ανθρώπων που κατάφερε το ακατόρθωτο, σε καλά οργανωμένο, ανοικτό, βαθιά συμμετοχικό, δημοκρατικό κόμμα που σε τίποτα δεν θα θύμιζε τα υπόλοιπα κόμματα.

Κι αυτή την υπόσχεση την τηρήσαμε.

Και τώρα; Τώρα ήρθε η δική σας ώρα. Το ΜέΡΑ25 είναι στα χέρια σας!

• Ολόκληρη η ομιλία στο Συνέδριο